Chodźko Ignacy (1720–1792), jezuita. Ur. 16 I, wstąpił do jezuitów w r. 1739 w Wilnie, tamże słuchał filozofii (uzyskał stopień doktora), teologii zaś dwa lata w Połocku a dwa lata w Rzymie. Uczył w niższych klasach w Grodnie, Witebsku, Połocku, był kaznodzieją w Wilnie, a potem nauczycielem wymowy w warszawskim Kolegium szlacheckim i wreszcie 5 lat penitencjarzem w Rzymie. Po powrocie do kraju był rektorem kol. w Nowogródku i Zodziszkach. Kasata zakonu zaskoczyła go w Wilnie, na urzędzie administratora Domu św. Kazimierza. Po kasacie przez jakiś czas pracował jako nauczyciel. Należy do pokolenia nauczycieli okresu reformy szkolnictwa. Pozostawił tragedię polską pt. Wzór przyjaźni, Damon i Fincja, wystawioną w warszawskim Kol. szlacheckim, oraz szkolne wydanie »Bajek« Fedra w języku łacińskim, polskim i francuskim dla szkół Komisji Edukacyjnej. Biblioteka Ignacego przeszła w spadku na Jana, Aleksandra, Józefa, Stanisława i Michała Chodźków.
Archiwum Tow. Jez.: Catalogi breves et triennales, pod odpowiednimi latami; Notaty Fr. Radziszewskiej w B. Tow. Przyj. Nauk w Wil.; Życiorys przez Dominika Chodźkę w »Tece Wil.« 1858; Radziszewski Fr., Wiadomości o bibliotekach.
Stanisław Bednarski T. J.